W relacji pomiędzy dzieckiem i rodzicem jednym z istotnych elementów jest jakość opieki jaką dzieci otrzymują już od najmłodszych lat. Ma ona bezpośredni wpływ na kształtowanie się relacji, którą
w psychologii określa się mianem bezpiecznego stylu przywiązania. Poprzez bezpieczny styl przywiązania, dziecko uczy się, że jest ktoś, kto zadba o jego komfort i zaspokoi jego potrzeby. Dzięki temu w przyszłości doświadczenia te przeniesie na nawiązywanie właściwych relacji z innymi osobami. Pomoże mu również
w budowaniu właściwego obrazu własnej osoby.
Bezpieczna więź rodzic-dziecko, zwana także przywiązaniem, to rodzaj „bliskości” – relacja oparta na dostępności fizycznej i emocjonalnej rodziców.
W pierwszych latach swojego życia dzieci rozpoczynają niesamowitą drogę rozwoju
i zmian. W trakcie tego okresu więź stanowi fundament wspierający każdą
sferę rozwoju dziecka.
Kampania „Wielka Moc” ma na celu zwrócenie uwagi na budowanie bezpiecznej więzi rodzic-dziecko. Więź
z rodzicem to relacja dwustronna, która ma wpływ na zachowanie dziecka w ciągu całego życia. Wczesne bezpieczne doświadczenia więzi mają wpływ na późniejszy społeczny i emocjonalny rozwój dziecka poprzez oddziaływanie na: rozwój mózgu; sposób reagowania na doświadczane emocje; oczekiwania i sposób reagowania w bliskich relacjach.
Kampania organizowana jest przez Stowarzyszenie Moc Wsparcia we współpracy z Miastem Czeladź w ramach dofinansowania ze środków Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej.
Więcej informacji na temat budowania relacji z dzieckiem znajdą Państwo tutaj: https://wielkamoc.eu/
Podwaliny dobrej relacji z dzieckiem
Aby relacja z dzieckiem mogła być konstruktywna, warto budować ją na silnych fundamentach wzajemnego porozumienia. I mimo, że dość często odruchowo zdarza nam się pomijać część kluczowych elementów empatycznej komunikacji, warto wciąż i na nowo sobie o nich przypominać.
Aby ułatwić sobie relację z dzieckiem, należy zacząć o zmiany naszego nastawienia.
Dlatego też warto:
- Założyć, że dziecko ma dobre intencje.
Kiedy dziecko wyraża swoje trudne emocje, oznacza to, że chce ono zadbać o jakąś niezaspokojoną potrzebę. To, co widać na zewnątrz, to najlepiej znane mu i dostępne formy komunikowania tej potrzeby. Niezależnie więc od tego, co nam jako dorosłym przychodzi na myśl, kiedy dziecko zachowuje się w trudny do zaakceptowania dla nas sposób – płacze, krzyczy, rzuca czymś o podłogę czy tupie, warto przede wszystkim uświadomić sobie, że ono nie postępuje tak, po to, by zadać nam ból albo postąpić wbrew naszej woli, ale stara się i potrzebuje zatroszczyć się o siebie.
- Przyjąć, założenie że dziecko nie manipuluje.
Badania neurobiologiczne dowodzą, że mózg małych dzieci nie jest zdolny do kierowania zawiłymi procesami myślowymi, związanymi z mechanizmem manipulacji, ponieważ kora przedczołowa odpowiedzialna za większość procesów poznawczych związanych z myśleniem dopiero zaczyna się kształtować.
Doświadczenia i wieloletnie obserwacje pokazują jednak, że płacz dziecka nie jest manipulacją, a zwyczajnym wołaniem dziecka o pomoc, bliskość, wsparcie i autentyczny kontakt z opiekunem.
- Wiedzieć, że część mózgu dziecka odpowiedzialna za racjonalne zachowania jeszcze się rozwija.
W momencie przyjścia dziecka na świat mózg racjonalny jest zupełnie nieprzygotowany do pełnienia swojej funkcji. Odpowiada on za wyobraźnię, twórczość, rozumowanie, refleksję, regulację emocji, empatię
i samoświadomość. Dlatego też założenie, że dziecko swoim zachowaniem „robi nam na złość” jest błędne i należy je zmienić.
- Umiejętnie wyrażać swoje własne emocje.
Jako rodzice, czyli osoby najbardziej znaczące dla własnych dzieci mamy na nie największy wpływ. Wiadomym jest, że dzieci uczą się poprzez naśladowanie, obserwację, słuchanie i działanie. Dlatego też musimy świadomie wyrażać swoje emocje i uświadomić sobie, że dla naszych dzieci jesteśmy przykładem na co dzień. Nie należy bowiem wymagać od dziecka poprawnego zachowania, w momencie, kiedy sami reagujemy nieadekwatnie do sytuacji lub niewłaściwie. To, jak rodzic zachowuje się w silnych emocjach i czy potrafi je przyjąć (bez wartościowania i oceniania siebie i innych), jest dla dziecka ważną informacją na temat tego, jak ono może reagować na podobne sytuacje teraz i w przyszłości.
Warto pamiętać, że wspieranie dziecka w jego emocjonalnym rozwoju odbywa się poprzez budowanie bliskiej więzi z nim oraz kontakt z autentycznym dorosłym.
- Nabyć umiejętność wybaczania sobie.
Normalnym jest, że każdy z nas popełnia błędy, jest to integralna część życia każdego człowieka. Pomimo, że często wiemy jak powinniśmy się zachować z danej sytuacji, zdarza się nam zareagować impulsywnie
i nieadekwatnie. W konsekwencji wzbiera w nas poczucie winy, jest nam wstyd, że nie zareagowaliśmy tak, ja w rzeczywistości chcielibyśmy zareagować i trudno jest nam sobie wybaczyć. Krytykujemy samych siebie jako w pełni wartościowych ludzi. Taki obraz samego siebie z pewności nie pomoże w budowaniu pozytywnych relacji z dziećmi. Zamiast krytykować swoje impulsywne zachowanie, lepiej jest się zastanowić nad faktycznymi powodami swojego zachowania i wybrać inny sposób radzenia sobie w podobnych sytuacjach.