W relacji pomiędzy dzieckiem i rodzicem jednym z istotnych elementów jest jakość opieki jaką dzieci otrzymują już od najmłodszych lat. Ma ona bezpośredni wpływ na kształtowanie się relacji, którą
w psychologii określa się mianem bezpiecznego stylu przywiązania. Poprzez bezpieczny styl przywiązania, dziecko uczy się, że jest ktoś, kto zadba o jego komfort i zaspokoi jego potrzeby. Dzięki temu w przyszłości doświadczenia te przeniesie na nawiązywanie właściwych relacji z innymi osobami. Pomoże mu również
w budowaniu właściwego obrazu własnej osoby.

Bezpieczna więź rodzic-dziecko, zwana także przywiązaniem, to rodzaj „bliskości” – relacja oparta na dostępności fizycznej i emocjonalnej rodziców.
W pierwszych latach swojego życia dzieci rozpoczynają niesamowitą drogę rozwoju
i zmian. W trakcie tego okresu więź stanowi fundament wspierający każdą
sferę rozwoju dziecka.

Kampania „Wielka Moc” ma na celu zwrócenie uwagi na budowanie bezpiecznej więzi rodzic-dziecko. Więź
z rodzicem to relacja dwustronna, która ma wpływ na zachowanie dziecka w ciągu całego życia. Wczesne bezpieczne doświadczenia więzi mają wpływ na późniejszy społeczny i emocjonalny rozwój dziecka poprzez oddziaływanie na: rozwój mózgu; sposób reagowania na doświadczane emocje; oczekiwania i sposób reagowania w bliskich relacjach.

Kampania organizowana jest przez Stowarzyszenie Moc Wsparcia we współpracy z Miastem Czeladź w ramach dofinansowania ze środków Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej.

Więcej informacji na temat budowania relacji z dzieckiem znajdą Państwo tutaj:  https://wielkamoc.eu/

Podwaliny dobrej relacji z dzieckiem

Aby relacja z dzieckiem mogła być konstruktywna, warto budować ją na silnych fundamentach wzajemnego porozumienia. I mimo, że dość często odruchowo zdarza nam się pomijać część kluczowych elementów empatycznej komunikacji, warto wciąż i na nowo sobie o nich przypominać.

Aby ułatwić sobie relację z dzieckiem, należy zacząć o zmiany naszego nastawienia.
Dlatego też warto:

1. Założyć, że dziecko ma dobre intencje.

Kiedy dziecko wyraża swoje trudne emocje, oznacza to, że chce ono zadbać o jakąś niezaspokojoną potrzebę. To, co widać na zewnątrz, to najlepiej znane mu i dostępne formy komunikowania tej potrzeby. Niezależnie więc od tego, co nam jako dorosłym przychodzi na myśl, kiedy dziecko zachowuje się w trudny do zaakceptowania dla nas sposób – płacze, krzyczy, rzuca czymś o podłogę czy tupie, warto przede wszystkim uświadomić sobie, że ono nie postępuje tak, po to, by zadać nam ból albo postąpić wbrew naszej woli, ale stara się i potrzebuje zatroszczyć się o siebie.

2. Przyjąć, założenie że dziecko nie manipuluje.

Badania neurobiologiczne dowodzą, że mózg małych dzieci nie jest zdolny do kierowania zawiłymi procesami myślowymi, związanymi z mechanizmem manipulacji, ponieważ kora przedczołowa odpowiedzialna za większość procesów poznawczych związanych z myśleniem dopiero zaczyna się kształtować.

Doświadczenia i wieloletnie obserwacje pokazują jednak, że płacz dziecka nie jest manipulacją, a zwyczajnym wołaniem dziecka o pomoc, bliskość, wsparcie i autentyczny kontakt z opiekunem.

3. Wiedzieć, że część mózgu dziecka odpowiedzialna za racjonalne zachowania jeszcze się rozwija.

W momencie przyjścia dziecka na świat mózg racjonalny jest zupełnie nieprzygotowany do pełnienia swojej funkcji. Odpowiada on za wyobraźnię, twórczość, rozumowanie, refleksję, regulację emocji, empatię
i samoświadomość. Dlatego też założenie, że dziecko swoim zachowaniem „robi nam na złość” jest błędne i należy je zmienić.

4. Umiejętnie wyrażać swoje własne emocje.

Jako rodzice, czyli osoby najbardziej znaczące dla własnych dzieci mamy na nie największy wpływ. Wiadomym jest, że dzieci uczą się poprzez naśladowanie, obserwację, słuchanie i działanie. Dlatego też musimy świadomie wyrażać swoje emocje i uświadomić sobie, że dla naszych dzieci jesteśmy przykładem na co dzień. Nie należy bowiem wymagać od dziecka poprawnego zachowania, w momencie, kiedy sami reagujemy nieadekwatnie do sytuacji lub niewłaściwie. To, jak rodzic zachowuje się w silnych emocjach i czy potrafi je przyjąć (bez wartościowania i oceniania siebie i innych), jest dla dziecka ważną informacją na temat tego, jak ono może reagować na podobne sytuacje teraz i w przyszłości.

Warto pamiętać, że wspieranie dziecka w jego emocjonalnym rozwoju odbywa się poprzez budowanie bliskiej więzi z nim oraz kontakt z autentycznym dorosłym.

5. Nabyć umiejętność wybaczania sobie.

Normalnym jest, że każdy z nas popełnia błędy, jest to integralna część życia każdego człowieka. Pomimo, że często wiemy jak powinniśmy się zachować z danej sytuacji, zdarza się nam zareagować impulsywnie
i nieadekwatnie. W konsekwencji wzbiera w nas poczucie winy, jest nam wstyd, że nie zareagowaliśmy tak, ja w rzeczywistości chcielibyśmy zareagować i trudno jest nam sobie wybaczyć. Krytykujemy samych siebie jako w pełni wartościowych ludzi. Taki obraz samego siebie z pewności nie pomoże w budowaniu pozytywnych relacji z dziećmi. Zamiast krytykować swoje impulsywne zachowanie, lepiej jest się zastanowić nad faktycznymi powodami swojego zachowania i wybrać inny sposób radzenia sobie w podobnych sytuacjach.